Geld is, in zijn meest directe verschijning, het middel dat wordt gebruikt bij het ruilen van goederen, in de vorm van munten (stukken van metaal gemunt en geslagen, dat wil zeggen gemarkeerd door tekeningen, letters en cijfers), bankbiljetten ( papieren rekeningen, zowel getekend als geschreven), of, zoals tegenwoordig, elektrische signalen beladen met informatie, bits genoemd. Dit is hoe geld en valuta worden verward; zijnde dat de munten – hoe fysieker ze zijn – hoe meer ze verdoezelen, ze verduidelijken wat dit werkelijk is. Dit komt omdat wat geld is in wezen een teken is. Het is een teken dat waarden vertegenwoordigt, wat de informatie is die dit teken draagt. Deze waarden, weergegeven in geld, zijn die van de dingen (goederen en diensten) die op de onpersoonlijke markten los staan van mannen, maar ook en vooral de waarden van verplichtingen, schulden en kredieten, die mannen sinds de begin, of lang voor de markten.
Geld in valuta sparen
Moderne, kapitalistische economieën zijn in wezen monetair; dit betekent om te zeggen dat de set van sociale relaties wordt gemedieerd door geld. Geld bemiddelt niet alleen bij de aankoop van goederen en diensten, maar ook bij het verkrijgen van werk, de beslissingen van huishoudens om te besteden of te sparen, en belangrijke zakelijke beslissingen – om te produceren, te investeren of te speculeren. Zakelijke beslissingen als geheel zijn bedoeld om meer geld te verdienen dan het oorspronkelijke geld. Beslissingen om te produceren impliceren het gebruik van de bestaande productiecapaciteit, investeren impliceert het vergroten van deze capaciteit, wat alleen wordt gedaan als en wanneer er hoge verwachtingen van winst zijn. Kapitalisten investeren het geld dat ze hebben, of lenen zelfs geld van banken of krijgen het van aandeelhouders, als rendementsverwachtingen meer opleveren dan bankrente en aandeelhoudersdividenden. Maar ze kunnen het geld dat ze hebben (en wat ze kunnen krijgen van banken en aandeelhouders) ook gebruiken om zelf financieel te investeren. Dat wil zeggen, het geld hoeft niet per se door hen te worden uitgegeven. Daarom, in tegenstelling tot wat sommige economen sinds Jean Baptiste Say hebben gedacht, wordt geld niet alleen gebruikt om uitwisselingen te vergemakkelijken, en dat wat niet wordt uitgegeven in ruil voor huishoudelijke consumptiegoederen, zal niet automatisch door kapitalisten worden gebruikt bij de aankoop van investeringsgoederen. Economen zoals Marx, Keynes, Kalecki, Schumpeter, en andere heterodoxen, vestigden hier de aandacht op – dat geld afwezig kan zijn in de productie en dus crises kan veroorzaken, omdat niet-uitgegeven geld gelijk staat aan gestopte machines en apparatuur en werkloze arbeid.
Aangezien geld een waardeteken is dat dient om de prijzen van dingen uit te drukken, hoeft het zelf geen ding te zijn. Met andere woorden, het is niet alleen geld dat een handelsproduct is van werk en onderhevig aan schaarste zoals de anderen, hoewel dit op sommige momenten in de geschiedenis is gebeurd (zie hieronder). Het is geen regel dat geld dat handelsartikel is dat, in vergelijking met andere, om praktische redenen het meest geaccepteerd wordt. Economen die geld als handelswaar beschouwen, ontlenen hun theorieën aan een idyllische primitieve staat van ruilhandel. Voor deze economen garandeert het feit dat het een handelsartikel is, geld om stabiliteit te hebben – essentieel in iets dat als maatstaf dient. Economen die geld als een teken beschouwen, hechten ook belang aan de stabiliteit van de waarde ervan, maar deze waarde wordt bepaald als een outputwaarde door de heersers die het beheren, en ze doen dit door de basisrentetarieven te beheersen die fungeren als de prijs van geld, of hoe duurder of goedkoper het is om het te krijgen. Deze economen zijn min of meer direct gelieerd aan de valutaschool als afkomstig uit de service staat Knapp.
Nationale staten hebben hun belangrijkste instelling in nationale valuta. Ervoor zorgen dat de valuta die ze produceren, is wat burgers daadwerkelijk als geld gebruiken, is van cruciaal belang voor hun politieke geloofwaardigheid. Geld als geld gebruiken houdt in dat je het gebruikt als ruilmiddel (goederen en diensten kopen en verkopen), als waardeopslag (sparen en financiële investeringen) en, fundamenteel, als rekeneenheid (uitdrukking van prijzen, het definiëren van waarden in contracten, algemeen teken van registratie van af- en bijschrijvingen). Zwakke valuta’s kunnen een of meer van deze functies verliezen aan een vreemde valuta. Alleen een verzwakte regering staat toe dat haar munt wordt verzwakt en loopt een ernstig risico op te houden een regering te zijn, en het kan zelfs de natie die ze regeert in gevaar brengen. Dit gebeurde bijvoorbeeld in het interbellum in Duitsland, toen de nederlaag in de Eerste Wereldoorlog en de last van de oorlogsherstelbetalingen, los van de sociaal-culturele achtergrond, de politieke steun van de natie als geheel bedreigden en de munteenheid nationale economie tot een brute devaluatie samen met hyperinflatie. Economen vergissen zich echter die menen dat om de waarde van de nationale munteenheid stabiel te houden en de prijzen onder controle te houden, er strikte regels aan de overheid moeten worden opgelegd om te voorkomen dat ze teveel geld uitgeven. Overheden geven geld uit, in de vorm van hun valuta (papier of elektronisch), elke keer dat ze uitgeven en schrijven een bedrag bij op de zakelijke rekeningen van een burger of bedrijf. Tegen dit tegoed wordt een debitering gedaan op de overheidsrekening bij haar Centrale Bank. Het financieren van overheidsuitgaven is nooit een probleem – op nationaal grondgebied – zoals degenen die niet weten dat geld een schepsel van de staat is, geloven. Dit betekent niet dat het niet absoluut relevant is voor de samenleving om te controleren hoe, wanneer en waar de regeringen uitgeven, wat ze kunnen en moeten doen door middel van begrotingsdiscussies (waar bijvoorbeeld wordt bepaald of er meer of minder middelen naar het onderwijs moeten gaan of reclame). De kwantitatieve beheersing van de totale overheidsuitgaven, met het oog op het waarborgen van zogenaamde “evenwichtige” overheidsfinanciën, gaat echter meestal uit van het misverstand dat overheden uitgeven van wat zij van hun burgers en bedrijven incasseren in de vorm van belastingen.
Belastingen
Belastingen zijn essentieel voor de inkomensverdeling onder de burgers, maar niet voor de financiering van de overheidsuitgaven. In feite hebben staten door de geschiedenis heen hun valuta hegemonisch gemaakt, juist omdat ze hebben bepaald dat hun belastingen erin moeten worden betaald. Dat wil zeggen, het deel van de rijkdom of het product van het werk van de burgers dat de staten voor zichzelf claimen als ze worden geëist in dit teken, de staatsvaluta, in plaats van ossen of tarwe (zoals in de Robin Hood-films) die mensen nodig hebben de valuta van de staat, waardoor het uiteindelijk het meest geaccepteerd wordt om de functies van geld te vervullen.
Als, als gevolg van een zelfopgelegde beperking, de zuivere en eenvoudige uitgifte van geld om overheidsuitgaven te financieren niet mogelijk is, kunnen regeringen hun toevlucht nemen tot quasi-valuta, overheidsschuldpapier. Zowel valuta als obligaties zijn tekenen van schuld, wie ze draagt, heeft een document dat een betaling in goederen en diensten waard is. Als geld de meest liquide vorm van geld is, zoals Keynes opmerkt, verschaffen staatsobligaties – die kunnen worden ingewisseld voor contant geld wanneer de overheid dat wil – hen een liquiditeit die vergelijkbaar is met de eerstgenoemde, met het voordeel dat het vasthouden ervan rente oplevert. Daarom zullen deze effecten altijd kopers op de markt hebben. “Marktkrachten”, of meer expliciet, politieke druk van bepaalde belangengroepen, kunnen deze tarieven opdrijven, maar een soevereine regering die zich richt op maatschappelijke eisen op de voorgrond, moet en kan ze in bedwang houden. Kun je finacieel niet rondkomen, meldt je dan aan bij het UWV voor een uitkering of ondersteuning.
Als de nationale munteenheid, onder normale omstandigheden, de rol van geld op het grondgebied van de natie vervult, zal de rol van wereldgeld worden betwist door de rijkste en machtigste naties. Met andere woorden, de rijkste landen – de landen die geavanceerdere en waardevollere goederen en diensten produceren en onder betere voorwaarden kunnen concurreren dan andere – en de machtigste – de landen die politieke, culturele en oorlogszuchtige macht hebben om anderen te onderwerpen – hebben ook de meest gewenste valuta’s, die het meest worden gebruikt bij aan- en verkopen en bij het benoemen van contracten op mondiaal niveau. Afhankelijk van de omstandigheden van die tijd werken en concurreren landen op verschillende manieren met elkaar, ondersteund door verschillende mondiale monetaire overeenkomsten. Deze overeenkomsten definiëren normen voor de uitwisseling van valuta, uitwisseling, voor financiële investeringen en het verkeer van kapitaal tussen landen. In de 19e eeuw legde Engeland zijn gouden standaard op aan de wereld; na de Tweede Wereldoorlog garandeerden de Breton Woods-overeenkomsten een vaste wisselkoers tussen valuta’s en enige controle over banken in hun nationale en mondiale activiteiten. In 1971 verlieten de Verenigde Staten deze overeenkomsten eenzijdig; vanaf de jaren tachtig bleef de dollar de valuta van de wereld, zij het ten koste van veel instabiliteit.
Covid-19
COVID-19 (afkorting van het Engelse COronaVIrus Disease 19), ook bekend als acute respiratoire ziekte van SARS-CoV-2 of coronavirusziekte 2019, is een infectieuze luchtwegaandoening die wordt veroorzaakt door het virus SARS-CoV-2 dat behoort tot de familie van coronavirus.
De term “COVID” wordt ten onrechte en nu veel gebruikt, in het mannelijke, als synoniem voor het virus zelf, hoewel het verwijst naar de pathologie die het veroorzaakt. De eerste bevestigde gevallen werden gevonden in China. Vanaf 9 september 2021 is het schijnbare letaliteitspercentage (CFR) 2,06%. In plaats daarvan werd het sterftecijfer door infectie (IFR, dat alle geïnfecteerden omvat, zelfs degenen die COVID oplopen maar geen test ondergaan waarin ze positief zijn, of vanwege gebrek aan beschikbaarheid of omdat ze asymptomatisch zijn of milde symptomen hebben) geschat, voor de eerste golf van de pandemie, tussen 0,5 en 2%, afhankelijk van het land, met sterke verschillen per leeftijdsgroep (van 0,004% voor kinderen onder de 34 tot 28,3% voor mensen ouder dan 85).
De gemiddelde incubatietijd is 5,1 dagen (96% BI 4,1 – 7,0 dagen) waarbij het 95e percentiel 12,5 dagen is. Onderzoeksresultaten over de correlatie tussen contacttraceergegevens en geregistreerde positieve gevallen suggereren verdere bevestigingen van deze waarden. Om deze reden is een isolatieperiode van 14 dagen aangegeven voor mogelijke blootstelling aan een vermoed of bevestigd geval. Tijdens de incubatietijd is het besmettelijk, daarna kunnen symptomen optreden. Het virus wordt via de lucht overgedragen, meestal via ademhalingsdruppeltjes. Om de overdracht ervan te beperken, moeten voorzorgsmaatregelen worden genomen, zoals het aanhouden van een onderlinge afstand van minimaal 1,5 meter en het handhaven van correct gedrag op het gebied van persoonlijke hygiëne (periodiek handen wassen en desinfecteren, niezen of hoesten in een zakdoek of in de holte van de elleboog , maskers en handschoenen dragen) en milieu (vaak de lucht binnenshuis verversen door ramen te openen en de kamers zeer schoon te houden). Overheden en regelgevende instanties adviseren degenen die denken dat ze besmet zijn om in fiduciaire isolatie te blijven, een chirurgisch masker te dragen, de hygiëneregels in acht te nemen en zo snel mogelijk contact op te nemen met een arts voor verder advies. Controleer via de coronacheck.
Het virus treft vooral de bovenste en onderste luchtwegen, maar kan symptomen veroorzaken die alle organen en systemen aantasten. In meer dan de helft van de gevallen verloopt de infectie volledig asymptomatisch en in ongeveer een derde van de gevallen vertoont het griepachtige symptomen (pauci-symptomatische vorm). In een minderheid van de gevallen (ongeveer 5-6% van de gevallen) kan de ziekte zich echter manifesteren in een matige of ernstige vorm met een risico op complicaties, vooral ademhalingsproblemen (respiratoire insufficiëntie, ARDS).
De meest voorkomende griepachtige symptomen zijn: koorts, hoesten, hoofdpijn (hoofdpijn), dyspneu (kortademigheid), artralgie en myalgie (pijn in gewrichten en spieren), asthenie (vermoeidheid) en gastro-intestinale stoornissen zoals diarree; kenmerkende symptomen van de ziekte van COVID-19 zijn anosmie (verlies van reuk) en ageusie (verlies van smaak), die van voorbijgaande aard zijn.
In ernstige gevallen kunnen longontsteking, acuut respiratoir distress syndroom, sepsis en septische shock optreden, wat leidt tot de dood van de patiënt. Er worden meer dan 76 specifieke vaccins voor deze ziekte getest, waarvan:
40 in fase I (onderzoek naar de kenmerken van het medicijn);
17 in fase II (onderzoek naar drugsveiligheid);
13 in fase III (onderzoek naar de werkzaamheid van geneesmiddelen);
6 (goedgekeurd voor beperkt gebruik) in fase IV (onderzoek naar drugssurveillance).
De behandeling bestaat uit het isoleren van de patiënt om de verspreiding van de infectie te voorkomen en het behandelen van de klinische symptomen.
Tips en trucs
Wil je op de hoogte blijven van het laatste nieuws? Meld je dan aan voor onze e-maildienst, whatsapp-service of via onze facebookpagina. Binnenkomrt ook via instagram.
Via de e-mail krijg je wat meer informatie met daarin ook tips en trucs. Bekijken van deze dienst kun je ook via kpn webmail, ziggo webmail of de gratis maildiensten van Google mail, Hotmail, Outlook en GMX. Onze Belgische vrienden kunnen dit doen via Telenet webmail, via Proximus mail en scarlet webmail inloggen.
Provider Ziggo heeft als grote voordeel dat je ook social media accounts, zoals je Facebook, Instagram, Twitter en LinkedIn kunt toevoegen en bekijken via Ziggo webmail.
Vergeet niet om altijd tijdig een backup te maken, dat kan via dropbox inloggen.